Mens en lijden

Mens en lijden

Is er een leven na de dood?

Ik geloof in het leven na de dood.

Eén van de fundamentele principes van het joodse geloof: het leven begint niet bij de geboorte en eindigt niet bij de dood. Joden geloven in een komende wereld na deze wereld, waarin de ziel terechtkomt (het post-fysieke leven in het Hof van Eden (Hemel, Paradijs)). In de Komende Wereld ontvangt de ziel de beloningen of de straffen. De volgende fase van de ziel zal gebeuren na de komst van moshiach (Messias). Dan zullen alle dode mensen weer opstaan en leven.

Er zijn veel culturen die geloofden/geloven in het leven na de dood. Zoals de Oude Egyptenaren, bijvoorbeeld. Toch doen wij niet aan begrafenissen met potten, pannen, goud en zilver. Integendeel – de overledene kan nog geen theelepel meenemen, al was hij de rijkste man ter wereld. Wij geloven dus niet in een materieel leven na de dood, maar in een bestaan waarin de ziel van de mens dicht bij G-d komt – paradijs – naar gelang zijn daden op deze wereld.

Eigenlijk is de gedachte dat na zeventig, tachtig, negentig jaar het verhaal gedaan is, vrij depressief. Het idee van een leven na de dood geeft troost aan ons bestaan. Het leven is niet zinloos!

Ik heb eens een verhaal gelezen over een mens die heel arm was en op zoek ging naar werk in een andere stad. Hij heeft daar spijtig geen geluk gehad en moest met lege handen terugkeren naar huis. Langs de weg zag hij steentjes op de grond liggen en nam er een handvol mee voor zijn kinderen als cadeau.

Na een tijdje kreeg hij verschrikkelijke honger en vroeg een voorbijganger voor een stuk brood. De voorbijganger wou het hem enkel geven in ruil voor geld maar dat had hij niet. Hij heeft hem dan gezegd dat hij enkel stomme kleine steentjes in bezit heeft. De voorbijganger heeft het genomen en de man had nu weer kracht om verder te gaan.
Toen hij thuiskwam en de familieleden zagen dat zijn zakken leeg waren, waren ze heel teleurgesteld. “Waar ben je zo lang gebleven om zonder geld terug te keren?!!” Maar plotseling heeft één kind gemerkt dat er één steentje is blijven plakken in de zak. Ze hebben het naar een diamantair gebracht die hen zei dat het zoveel waard is dat ze er voor de rest van hun leven mee kunnen leven. De kinderen waren dolgelukkig, maar de vader begon heel hard te huilen. “Hoe heb ik zulke kostbare steentjes kunnen weggeven voor een klein stukje brood??!!” Als ik geweten zou hebben dat die steentjes zoveel zullen opleveren, dan zou ik er hele zakken vol mee naar huis hebben gebracht en een miljonair geweest zijn. Maar nu is het onmogelijk om daar weer terecht te kunnen komen…

De verklaring is vrij duidelijk…
Op deze wereld heeft iedereen soms moeilijkheden, maar het is enkel hier op deze aarde dat we de kans hebben om kostbare steentjes (goede daden) te verzamelen! Grijp deze kans en doe dus zoveel mogelijk goede daden, omdat er een leven na de dood is, waar je voor je goede daden geweldig beloond gaat worden!

Op welke manier reageren mensen als ze met lijden geconfronteerd worden?

Ieder mens kan zelf beslissen hoe hij om wil gaan met lijden en sterven. Deze keuze is wel niet zo evident te maken. Er zijn mensen die verbitterd geraken als ze met lijden geconfronteerd worden. Ze worden dan boos, en heel verdrietig. Een sterk gelovig iemand trekt vaak troost uit zijn geloof wanneer hij aan het lijden is of wanneer een naaste sterft. Bij iemand die deel uitmaakt van een hechte gemeenschap wordt het omgaan met lijden en sterven gemakkelijker, omdat er mensen rondom zijn die hem helpen, steunen, moedigen,... Men voelt dan niet zo eenzaam in het verdriet, men heeft een luisterend oor waar men kan uitpraten. Al die zorgende mensen, zoals familie en vrienden, zorgen ervoor dat het lijden en sterven verdraaglijk wordt zodat men na een tijdje terug op de eigen benen kan staan.

Als we lijden staan we voor een grote uitdaging; we willen niet dat het lijden ons leven kapot maakt, hoe moeten we ermee omgaan? Door veel steun van omringende en gebed naar God dat Hij ons zal helpen om de pijn te verdragen, voelt men zich niet alleen, en kan men na een tijdje verder in het leven gaan en er het beste van maken.

Lijden en sterven komen van God. God stuurt de wereld en Hij beslist wie moet lijden en/of sterven. Het lijden is geen ‘foutje’, zoals sommigen verkeerd denken. Wij, mensen op aarde, kunnen niet weten waarom we moeten lijden of sterven. Enkel God weet de redenen. Vaak heeft het lijden volgende redenen:

·      Door het lijden worden we meer verbonden met God. De lijdende zal aan God denken en naar hem bidden, omdat hij weet dat alles van God komt.

·      Een mens op aarde kan zelf kiezen tussen goed en kwaad. God wil dat we voor het goede kiezen. Als een mens echter niet voor het goede kiest, wil God hem herinneren dat hij niet op het goede pad is. Hij moet zijn gedrag verbeteren. Die herinnering komt in de vorm van “pijn”. Als de mens de pijn ervaart, zal hij beginnen denken wat hij niet goed gedaan heeft, en wat hij moet verbeteren. Het lijden is hier dus een soort van straf op slecht gedrag dat moet leiden tot berouw.

·      De mens bestaat uit een lichaam en een ziel. Als een mens zondigt, wordt zijn ziel bevlekt. Als hij “pijn” heeft en hij lijdt, wordt zijn ziel gewassen van de zondes. Dit is goed voor het volgende leven.

Ik heb een artikel gelezen in De Morgen hoe Rani De Coninck zich gedroeg toen ze geconfronteerd werd met lijden:

Bronvermelding: Geraadpleegd op 2 augustus 2016 via www.De Morgen.be

Selfslagh, S. (2015, januari 15). Sinds de dood van mijn zus leef ik voor twee. De Morgen, p.26.

Rani De Coninck brengt in het artikel aan hoe moedloos en verdrietig ze zich voelde na het overlijden van haar dierbare zus. Ze had eigenlijk enkele jaren depressie en sloot zich helemaal op. Ze voelde toen dat ze geen plezier mocht hebben wegens de dood van haar zus Debbie en deed toen ook alles om geen plezier te maken, maar verdrietig te blijven. Haar leven was helemaal donker. Zoals ze vertelt in het artikel:

“In de eerste jaren na haar dood konden jongens me niks schelen. Ik bleef in die tijd nooit lang op een fuif. Zodra ik me begon te amuseren, ging ik naar huis. Mijn zus was er niet meer, hoe kon ik nu staan shaken op een dansvloer? Alles moest zwaar zijn en pijn doen. Ik moest afzien van mezelf.”

Gelukkig lukte het haar om uiteindelijk haar blik te veranderen en haar leven in handen te nemen. Sindsdien maakt ze dubbel plezier, vooral voor Debbie en heeft ze weer een gelukkig leven. “Door Debbie te verliezen, ben ik gulziger gaan leven. Ik koester die lust for life. Het is mijn eerbetoon aan mijn zus.’ Dat heeft ze natuurlijk te danken aan zichzelf en haar standvastigheid.

Hieronder voeg ik een artikel toe over depressie.

Depressie zit niet "gewoon in je hoofd"

HV26-09-14, 16.17uBron: huffingtonpost.com

©THINKSTOCK

Wereldwijd lijden er 350 miljoen mensen aan depressie. Toch is de beleving ervan nooit tweemaal dezelfde. Naast een aantal moeilijk te omschrijven psychologische en emotionele factoren die aan de basis van de ziekte liggen, blijkt depressie nu ook een duidelijke lichamelijke component te hebben. Een depressie zit dan blijkbaar toch niet alleen 'tussen je twee oren'.

Leven zonder substantie
Depressie is een donkere en ondoorgrondelijke toestand van de menselijke geest. Wat de stoornis zo moeilijk meetbaar maakt, is dat ze iedereen op een andere manier lijkt te treffen. Geen twee belevingen van depressie zijn dezelfde. Sommigen geven mee te moeten leven met een constante 'donkere wolk' boven het hoofd. Anderen omschrijven het als 'vastzitten in een lege ruimte'. Dit gebrek aan 'psychische consistentie' maakt het voor mensen niet alleen moeilijk hun ziekte te omschrijven, maar ook voor artsen en psychologen om de stoornis te diagnosticeren.  

Depressie zit niet "tussen de twee oren"
Depressie wordt vaak omschreven als een 'algehele staat van droefheid'. De fysieke en emotionele weerslag van de ziekte gaat echter veel verder dan dat. De gevolgen gaan vaak zelfs zo ver dat ze normaal functioneren in de dagelijkse omgang in de weg staan. 

In copore sano
Recent onderzoek wijst uit dat de ziekte niet alleen bepaald wordt door psychische factoren, maar dat ook lichamelijke klachten wezenlijk onderdeel van de stoornis uitmaken. De verhouding tussen beide is er, zoals zo vaak, eentje conform die van de kip of het ei. Of de lichamelijke klachten nu voortkomen uit de mentale staat van stress en depressie of dat ze net mee aan de basis liggen van het ontstaan van de ziekte zelf, daar hebben ook wetenschappers het raden naar.

©THINKSTOCK

Het probleem van de wetenschap is dat lichaam en geest nog te vaak los van elkaar worden gezien. Deze tweedeling is onjuist: de twee gaan hand in hand, beïnvloeden elkaar."

John F. Greden
Wat wel zeker is, is dat de samengang van psychische en fysieke symptomen voor een kluwen van problemen zorgt, waardoor depressie vaak verzandt in een zichzelf versterkende neerwaartse spiraal. Een viceuze cirkel van zwartgalligheid en tegenslag, waaruit opklimmen geen sinecure is.

Angst, piekeren en herkauwen
Mensen die aan depressie lijden, voelen zich vaak permanent angstig en zijn constant bezig met het mentaal herkauwen van problemen en moeilijke situaties. Doordat deze mensen situaties al snel als bedreigend ervaren, kunnen zij deze moeilijk loslaten. Hierdoor kunnen zij zich moeilijker concentreren op werk of andere zaken. Depressie veroorzaakt ook gevoelens van extreem verdriet en diepe weemoed. "Men mag deze toestand, niet verwarren met gewoon verdriet, het gevoel is veel intenser en langduriger van aard."

Hoofpijn, misselijk en gebrek aan slaap
Naast emotionele componenten zijn er dus ook verschillende lichamelijke symptomen aan depressie verbonden. Zo hebben mensen die aan de ziekte lijden vaak last van ernstige hoofdpijnen en/of migraine, van een slechte spijsvertering en/of indigestie. Ook treedt er vaak misselijkheid en verlies aan eetlust op. Daardoor kan depressie ook vaak afgelezen worden aan een ernstige toe- of afname in lichaamsgewicht. Een andere vervelende fysieke klacht is pijn in spieren en gewrichten. Onderzoek toont zelfs aan dat er een sterke correlatie zou bestaan tussen depressie en fybromyalgie.

©THINKSTOCK

Een laatste probleem van eerder fysieke aard waar mensen met een depressie vaak mee te kampen hebben, is een verstoord slaappatroon. "Mensen die op een depressie af stevenen, komen vaak terecht in een toestand van algehele rusteloosheid", zo zegt John F. Greden, directeur van het Comprehensive Depression Center aan de Universiteit van Michigan. Die onrustigheid kan dus zo'n grote proporties aannemen, dat zij ook heel letterlijk niet meer aan rusten toekomen.

"Dodelijke" combinatie
Het feit dat er zowel lichamelijke als emotionele factoren aan de basis van depressie liggen, maakt dat de ziekte een wel erg zwaar om dragen wordt. De dynamiek die tussen de twee aspecten speelt, maakt het extra moeilijk om vat op situatie te krijgen. "Het tegelijkertijd voorkomen van zowel lichamelijke als psychische klachten, die de levenskwaliteit danig inperken, kan op de persoon in kwestie een levensveranderende impact hebben", zo stelt Greden. 

"Dat kan gaan van ernstige gevoelens van schuld of woede, tot zelfs gevaarlijke zelfmoordgedachten." Om dergelijke ingrijpende acties onder de aan depressie lijdende wereldbevolking te voorkomen, is het van groot belang dat zowel de geestelijke als de fysieke aspecten van de ziekte voldoende aandacht krijgen. "Jammer genoeg wordt die link tussen lichaam en geest in ons huidige zorgsysteem nog veel te weinig gelegd."

Bronvermelding: Geraadpleegd op 22 juli 2016 via

http://www.demorgen.be/wetenschap/depressie-zit-niet-gewoon-in-je-hoofd-a2066092/

Iemand die gelovig is kan zich troosten met zijn geloof. Persoonlijk put ik veel troost uit mijn geloof. De joodse rituelen bij het sterven, bieden een houvast voor de rouwende aan. Het zorgt ervoor dat het rouwen met de tijd minder intensief wordt. Bij de joden gebeurt het echte rouwen tijdens de ‘Shiva’. Dit zijn de zeven dagen na het overlijden van een naaste, waarbij de familie samen rouwt. Tijdens de Shiva komen vrienden en kennissen de rouwenden bezoeken om hen steun te geven in deze moeilijke periode. De rouwverwerking speelt zich bij joden dus af in gemeenschap. Een hele jaar mag er dan geen muziek gehoord worden. Maar nadien zegt de Thora dat de mens terug naar het gewone leven moet gaan, omdat het niet goed is om heel het leven lang te treuren. De pijn gaat nooit weg maar de persoon leert om met het pijn om te gaan en zo een normale leven te leiden.

Als iemand met pijn geconfronteerd wordt is dit een moment waarbij de relatie met God sterker kan worden. Ten eerste vraagt men zich af waarom God deze pijn mij heeft gegeven? God wil enkel het beste voor ons, ook al begrijpen wij het niet steeds. Het is dan het moment om zich beter te gedragen en een betere relatie met God te creëren.

Ik voeg hieronder een lied bij:

There’s a storm raging at sea,
the waves seam to threaten and taunt you,
as darkness abounds.

Deep within you question why
and you face the tide of that person.
As troubles rain down on you
cause live has it’s twists and it tests you.
The road twists and turns endlessly,
but if you believe each goal you achieve
is part of your destiny.

It’s not always easy to find,
it’s not all that simple to see,
but every challenge opens a window
and gives you a chance to spread your wings.

Rising higher than you dreamed of
till you can touch the stars op high.
And you can recognize a blessing,
a blessing in disguise.

Sometimes it’s hidden from view
buried in waves of despair,
but if you keep searching
you’ll find the answers
It’s in his hands he’s always there

And suddenly the clouds have parted,
revealing rays of hidden lights.
And all along there was a blessing,
a blessing in disguise.

You stand alone and lift up your eyes
searching to find some true meaning in troubled times.
Don’t you see it’s part of his plan
and sometimes we fall and we stumble.
Try to understand that every hurdle we face brings us closer.
One step along lives winding roads.
In all that live brings,
find reason to sing,
as your future unfolds.

It’s not always easy to find,
it’s not all that simple to see,
but every challenge opens a window
and gives you a chance to spread your wings.

Rising higher than you dreamed of
till you can touch the stars op high.
And you can recognize a blessing,
a blessing in disguise.

Sometimes it’s hidden from view
buried in waves of despair,
but if you keep searching
you’ll find the answers
It’s in his his hands he’s always there

And suddenly the clouds have parted,
revealing rays of hidden lights.
All along there was a blessing,
a blessing in disguise.

All along there was a blessing,
a blessing in disguise.

Mijn reactie over de film planta 4a (2005)

Ik vind deze film heel ontroerend. Ik heb veel medelijden met de kinderen die zoveel pijn hebben. Maar ze hebben me ook een belangrijke les geleerd: om steeds tevreden te zijn met wat ik heb. Als je tevreden bent dan ziet het hele leven er anders uit. Je wordt minder snel boos, kan meer verdragen en beseft dat er zoveel dingen zijn om te danken.

Sjabloon: verwerking van een film

·         Vat je eigen mening over de film samen in drie kernwoorden:

Vriendschap, ziekte en hoop

·         Is wat in de film aan bod komt (onderlinge relaties, gevoelens, ideeën) herkenbaar voor jou? Wat is wel herkenbaar? Wat niet?

Herkenbaar:

-          De drie jongens hangen voortdurend kattenkwaad uit. Ik vind dit vrij herkenbaar. kinderen die een sterke band met elkaar hebben, doen veel dingen samen, zowel positief als negatief, die ze in hun eentje niet zouden doen. De kinderen zijn in het ziekenhuis, ze moeten er blijven, ook al willen ze het niet. Maar in plaats van steeds verdrietig te zijn maken ze er een leuke tijd van.
Ik kan het bij mij ook soms zien. Tijdens drukke periodes op school, toen het gewoon ‘te veel’ werd, heb ik met mijn vriendinnen soms ook kattenkwaad uitgehaald. Ik heb dan gemerkt dat het me de kracht heeft gegeven om verder te gaan, met vrienden is alles gemakkelijker. Samen hebben we ook wel positieve dingen gedaan, zoals een project uitwerken op school om zo de stress van ‘het leren’ een beetje te verminderen…

-          Toen één jongen de resultaten ontving na een operatie en het niet kwaadaardig bleek te zijn was hij enorm blij. De andere jongens toonden voor hem dat ze meevoelden met zijn vreugde, maar als hij niet keek, was er duidelijk te zien dat ze de blijheid enkel probeerden te laten blijken, want in werkelijkheid waren ze heel bezorgd over hun eigen lot. Ik probeer ook om vreugde te tonen als iemand geluk tegenkomt, terwijl ik diep in mezelf soms hetzelfde als hem zou willen hebben..

-          De kinderen hadden kale hoofden na het meemaken van chemotherapie. Ik heb er al vaak van gehoord of in films gezien.

Niet-herkenbaar:

-          De moeder van de nieuwe jongen in het ziekenhuis, die nogal slecht geluimd is, spreekt openhartig tegen een jongen die vreemd is voor haar. Ze vertelt hem dat ze het zo spijtig vindt dat haar zoon in het ziekenhuis zo verdrietig is, terwijl hij altijd een tevreden kind was. Het is essentieel voor elk persoon om zijn gevoelens te uiten door met een ander over zijn problemen te spreken. Maar dat zou ik doen tegen iemand die voor mij bekend is en hem dus zeker kan vertrouwen. Een vreemd kind aanspreken over zulke privézaken is iets dat voor mij niet-herkenbaar was.

-          Dokters die ruzie maken, dat is iets nieuw voor mij. Ik wist steeds dat dokter zijn een serieus werk is, waarbij je steeds ernstig bent, de patiënten behandeld, een glimlachje schenkt, maar ruzie maken?? Ik heb ook soms wel ruzie, thuis of met vrienden, maar op de werkplaats zou ik eerder voorzichtig zijn. Is het wel waard om mijn prestige, mijn goede naam te verliezen door een ruzie?

-          De dokter heeft de kinderen heel erg geplaagd door te vragen of de jongen denkt dat hij nog gaat leven als hij 21 is. Ik heb nooit geweten dat dokters zo koudbloedig en anti-psychologisch kunnen spreken tegen hun patiënten.

Kies drie scènes uit de film die je hebben aangesproken (positief of negatief). Beschrijf ze zo duidelijk mogelijk en noteer per scène welke gevoelens voor jou de overhand hadden.

Beschrijving scène 1:

Alle kinderen krijgen bezoek, behalve één jongen. Zijn ouders zijn gescheiden, hij heeft geen contact met zijn moeder en heeft de laatste tijd ook contact verloren met zijn vader. Hij zit helemaal alleen en enkel een klein kind spreekt hem aan. Nadien gaat hij zijn kamer binnen en zit triestig uit het raam te kijken.

Zijn vriend komt naar binnen met een stapel cadeaus en lekkernijen die hij van zijn ouders heeft gekregen. “Mijn moeder heeft ook een taart voor jou gebracht, ze heeft het speciaal voor jou gemaakt!” zegt hij. Dan pakt hij de telefoon en belt iemand op, na een kort gesprek legt hij de telefoon naast zijn vriend neer en zegt: “je vader wil met je praten” en wandelt naar buiten. De jongen pakt de telefoon en begint te huilen …

Gevoelens bij scène 1:

Ik vond deze scene het meest emotioneel…!

Eerst en vooral vond ik het zo triestig voor het eenzaam kind. Een kind die het al zo moeilijk in het leven heeft, moet op zijn minst liefde van zijn ouders krijgen. Dit is hier dus niet het geval en de gevolgen zijn op het gedrag van het kind duidelijk te zien. Hij zit helemaal verbitterd en alleen aan de kant met de hoop om bezoek te krijgen.

Aan de andere kant vond ik het ontzettend knap van de vriend die de vader heeft opgebeld. Hij wist dat op die manier ze gedwongen zullen zijn om met elkaar te praten en hun relatie recht te zetten. Hij toont aan zijn vriend dat hij voor hem zorgt en niet enkel aan zichzelf denkt.

Dit stuk heeft me enorm aangesproken. Die jongen is maar veertien en had zoveel lef om een vreemde man te bellen, terwijl hij ervan uitging dat de jongen zeker niet met zijn vader wil spreken. Hij heeft zijn plan heel slim bedacht! Hij heeft de juiste dag gekozen wanneer iedereen bezoek kreeg en hij als enige op bezoek wacht, om dan de gebroken band met zijn vader weer te herstellen.

Beschrijving scène 2:

Een jongen in de operatiekamer is bang voor de anesthesie. De zusters zeggen hem om een halve spreekwoord voor de operatie te zeggen en direct na het ontwaken, de tweede helft te zeggen. En als hij dit zich gaat herinneren, dan zal hij alles nog goed weten. Toen hij wakker werd en het halve spreekwoord noemde, wordt er op de raam van de kamer getikt. De drie jongens piepen naar binnen en zeggen luid de eerste helft van net spreekwoord. De jongen die geopereerd werd, antwoordde met het ander helft en de jongens juichten: joepie…!!! En razen met hun rolstoelen weg.

Gevoelens bij scène 2:

Ik vond het een geweldig idee om het kind te troosten door hem een spreekwoord te laten onthouden. Eerst en vooral nam dit zijn gedachten weg over de ernstige situatie voor de operatie, doordat ze een babbeltje maakten over spreekwoorden. Daarnaast kreeg het kind veel sterkte, omdat hij verzekerd werd dat hij ging opstaan en weer de oude gaat zijn… Ik vind dit idee dus wel slim bedacht. Ik kreeg bij het kijken van deze scene een gevoel van opluchting, dat men er in geslaagd is, dat arm kind een goed gevoel te geven.

Beschrijving scène 3:

Een jongen mag het ziekenhuis verlaten. Hij heeft een prothese en kan rondwandelen zonder externe hulp. In de gang worden er twee rijen van kinderen gevormd die hem applaudisseren terwijl hij door de rijen stapt.

Gevoelens bij scène 3:

Deze scene toont dat de kinderen heel veel liefde aan elkaar geven. De kinderen tonen dat ze blij zijn voor de gelukkige, ook al weten ze zelf niet of ze hun ziekte zullen overleven.

Ze weten dat ze nog in het ziekenhuis moeten blijven en hebben geen idee wanneer ze naar huis zullen mogen gaan.

Dit heeft mij een les geleerd om steeds met het geluk van de andere blij te zijn. Ik moet niet enkel tevreden zijn als het voor mij (ook) goed is. Als het voor de andere goed gaat moet ik hem tonen dat ik blij ben voor hem, zonder naar mijn eigen persoonlijke situatie te kijken.

Op welke manier hebben de drie scènes die je hierboven vermelde met je eigen levenservaring/levensvisie te maken?

Ik vind het ook heel belangrijk om mee te voelen met een ander en met het geluk van de ander tevreden te zijn. Het is veel eenvoudiger om met het verdriet van iemand anders mee te voelen dan met zijn geluk. En dat is nu eenmaal de uitdaging, om aan de gelukkige te kunnen tonen dat je met zijn geluk heel tevreden bent. Ook is het van belang om jouw eigen ervaringen niet te vergelijken met die van de andere. Het is nu zijn moment van geluk en het is nu niet de tijd om je eigen prettige momenten op te sommen. Ik werk er ook hard aan om niet jaloers te worden. Met één woord kan je soms het geluk van iemand anders doen verdwijnen. Stel je voor je zus komt naar huis met een toets waarop ze urenlang heeft gestudeerd. Ze heeft goed gepresteerd en behaalde 90 op 100. Dan zeg je haar dat ze heel goed heeft gepresteerd, MAAR “ik had 95 op 100!”. Daarmee verdwijnt haar gelukkig gevoel: zij is toch beter dan mij.

Ik kan het gewoon niet begrijpen hoe ouders hun kind zomaar kunnen verlaten. Ook al was er ruzie of heeft hij iets slecht gedaan. Nu maakt het niet uit, hij heeft nu meer dan ooit zijn ouders nodig! In de Joodse gemeenschap bestaat er een organisatie die kinderen opvangt waarvan de ouders overleden zijn of die niet om hen kommeren. Ik kan dus zo’n situatie van ‘een eenzame wees met levende ouders’ gewoon niet begrijpen!

Een kind die ruzies kan oplossen is volgens mijn visie een held. Hij heeft het op zo’n slimme manier gedaan en had zo’n vooruitblik over wat er ging gebeuren.

Ik vind dat het essentieel is voor een kind dat hij steeds het gevoel krijgt dat er geen zorgen is en dat alles zeker goed gaat komen. Anders heeft een kind op den duur trauma van elke persoon/ding die verdacht lijkt!

Mijn moeder probeerde altijd om ernstige gebeurtenissen zoals accidenten of terreuraanslagen van mij te verbergen of ze vertelde er het minimum van op een zeer gewone manier. Ze had anders schrik dat ik constant over deze angstaanjagende thema’s zou denken, niet alleen op straat durven gaan en misschien nachtmerries zou krijgen. Ik vind dat ze dat heel slim heeft gedaan! Een kind moet je enkel het gevoel geven dat het leven zonder zorgen is en dat je geen schrik hoeft te hebben. Zo ging ze met me naar een heel kindvriendelijke tandarts die steeds grappen maakte en cadeautjes gaf. Daardoor kreeg ik het gevoel dat een afspraak bij de tandarts geen enkel schrik moet opwekken.

Ik vond het dus heel goed dat de dokters het bezorgd gevoel van het kind in de operatiekamer wilden verlichten door over die spreekwoorden te praten. Dit is volgens mijn visie heel belangrijk, een kind moet gerustgesteld worden en een goed gevoel krijgen over elke situatie.

Wat wil de regisseur van de film ons duidelijk maken? Wat is volgens jou de boodschap die door de film wordt overgebracht?

Het doel van de film is volgens mij om iedereen bewust te maken over wat kinderen met kanker elke dag moeten meemaken, tegen wat ze constant moeten strijden.

Het is ook heel duidelijk dat de regisseur het thema van vriendschap naar voren wil brengen. Hij toont dat ook al hebben de kinderen ziektes, kunnen ze een onbreekbare band met elkaar hebben. Ze hebben inderdaad soms ruzie maar vergeven mekaar snel. Ze zorgen voor mekaar, geven steun als het nodig is en hangen samen kattenkwaad uit om iets leuks te beleven in hun triestige situatie.

Ze zijn dus zeer optimistisch tegenover het leven. Dit is een krachtige boodschap voor ons. Wij zijn gelukkig geen zieke mensen die aan kanker lijden, maar toch gaan we wel eens uit de bol en lopen rond te mopperen… Wij moeten leren van deze arme kinderen die het leven plezant wilden maken. Wij moeten het leven ook positief gaan bekijken, wat er dan ook gebeurt, moet men altijd de goede kant opkijken en naar het goede zoeken. Dan is men een gelukkig mens!

Wat zijn de gelijkenissen en de verschillen tussen jouw visie en die van de filmmaker op de behandelde thema’s (afhankelijk van de film die je koos kan dit zijn m.b.t. geloof, omgaan met de natuur, relaties, lijden)?

Gelijkenissen:

De jongens probeerden steeds elkaar te troosten, een goed gevoel te geven en blij te maken. Ze wilden niet dat hun vriend zich hulpeloos en verdrietig voelt. In onze gemeenschap zijn er een aantal organisaties die het samenhorigheidsgevoel proberen te versterken door de zieke en familie te steunen. Dit doen ze bijvoorbeeld door vrijwilligers te sturen die bij het kind in het ziekenhuis blijft zitten terwijl de moeder bv. voor een paar uur naar huis gaat. Er zijn organisaties waarbij getalenteerde komedianten naar de klinieken gaan om de zieken op te fleuren door grappen te maken, mooie liedjes te zingen, enz. Families die geen auto bezitten, kunnen het moeilijk hebben als de ouders/familie de zieke constant moet gaan bezoeken… Hiervoor zijn er vrijwilligers die de mensen gratis komen oppikken om ze naar het ziekenhuis weg te brengen. Er bestaan hiernaast nog vele soorten organisaties die de moeilijke situaties proberen te verhelpen.

Verschillen

-  In de film werd er enkele keer duidelijk gemaakt aan de patiënt dat hij gaat sterven, hoelang hij nog kans heeft om te leven, hoe ernstig de situatie is… Bij de Joden gaat men met de zieken een beetje anders om. Namelijk: Als iemand heel ernstig ziek is, ook al hebben de dokters de hoop al opgegeven, toch probeert men de patiënt goede moed te geven dat alles ten goede gaat komen zodat hij verder zal vechten om te blijven leven. Wij geven nooit de moed op en bidden voor God dat hij de zieke zal genezen. Wij weten dat God mirakels kan bewijzen als Hij dat wil. Er waren al meerdere gevallen waarbij iemand doodziek was, en terug is genezen. Dit toont dat, ook al zegt de dokter dat hij zeker is dat de patiënt het niet gaat overleven, er toch kans is dat alles zich omkeert.

Daarom mag je nooit de moed van een zieke weghalen door hem de situatie vreselijk te laten lijken.

-  Ik vind het heel raar dat enkel één kind zijn vriend is komen bezoeken na een lange tijd dat hij al in het ziekenhuis was. Bij ons joden is ‘zieken bezoeken’ heel belangrijk. Er wordt zelfs gezegd dat bij het bezoeken van een zieke 1/60 van zijn ziekte weggaat.

-  Tijdens de operatie waren de ouders zeer zenuwachtig, wat ook begrijpelijk is. Maar vloeken, schelden en ruzie maken vind ik zeer onbegrijpelijk. Het zal zeker niet helpen voor de operatie. In plaats daarvan kunnen ze aan God bidden om hun zoon te redden van zijn ziekte en dat hij de operatie overleeft.

-  Ouders mogen hun kind nooit verlaten. Ik vind dit zeer triestig. Het kind heeft nu meer dan iets zijn ouders nodig. Het is nu de tijd om alles te vergeten (en vergeven) en hun zoon te steunen en helpen in zijn moeilijke tijd.

Verwerkingsopdracht

Je schrijft in ongeveer twee bladzijden een brief (naar vriend/vriendin), waarin je de film aanbeveelt of afraadt. Je zorgt dat je de elementen, die je hierboven aanbracht erin verwerkt.

Dit betekent dat in deze brief moet verwerkt zijn:

-          de thematiek van de film

-          de visie van de filmmaker

-          jouw persoonlijke visie

-          eventueel een link met je eigen leven, ervaring …

Je brief is een samenhangend geheel, dus geen opsomming van de verwerkingsvragen uit de sessie en is in een vlotte en correcte taal geschreven.

Beste Rifky,

Ik heb je al een tijdje geen brieven geschreven en je weet dat het door mijn studies komt. Ik heb tijdens mijn studies helaas niet veel tijd over voor vriendinnen.

Nu sta je zeker met de vraag, waarom ik opeens een deel van mijn kostbare tijd kan afstaan voor jou…

Ik zal het je eens verduidelijken. Tijd - heb ik helaas nog steeds niet, vermits de einddatum nadert waarbij ik een heel grote taak moet hebben ingediend!

Maar tussen de opdrachten zit er één opdracht bij, waarbij we een brief moeten schrijven aan een vriendin! En uiteraard kwam ‘jij’ meteen in mijn gedachte op! De inhoud ervan heeft zelfs ook een beetje met ons beiden te maken…

Ik moest voor mijn studies een film met het thema ‘lijden’ bekijken en beschrijven. Nu begrijp je al waarom ik zo goed geluimd ben en je brieven kan schrijven… Je weet toch hoe dol ik op filmen ben. Tijdens het studeren heb ik daar nauwelijks tijd voor. Maar als de studie zelf het aanbiedt, neem ik het met beide handen aan!

Toevallig kijk ik niet zo graag naar triestige films, want ik vrees dan voor nachtmerries… Maar ik had nu toch geen keus, aangezien het thema ‘lijden’ moest zijn.

De film droeg de titel ‘Planta 4’. Het gaat over vier jongens die al heel lang in het ziekenhuis verblijven. Ze lijden aan kanker en zitten in rolstoelen. Ze moeten chemotherapie en vele onaangename behandelingen doormaken, maar ze blijven sterk. Ze helpen en steunen elkaar enorm. Samen beslissen ze om te blijven vechten voor hun leven en vooral om steeds optimistisch te blijven. Ze proberen om van elke dag een leuk avontuur te maken. Ze beleven dus veel plezier, binnen de muren van het ziekenhuis.

De bedoeling van deze film is om aan te tonen hoe gelukkig een mens moet zijn met alles wat hij heeft. Deze kinderen weten dat ze binnenkort kunnen sterven, maar toch geven ze de moed niet op en proberen om elke minuut intens te beleven door iets grappigs uit te hangen zodat ze alleen het positieve in het leven zullen zien.

Wij zijn niet ziek en lijden niet zoals deze arme jongens, hoe gelukkig moeten wij dan zijn!! Wij zouden elke minuut moeten dansen en springen van vreugde dat we op onze eigen benen kunnen staan! Die jongens hadden geen benen, oftewel niet allebei… Zij hebben dus niet alle mogelijkheden die wij hebben, hoe blij moeten wij nou zijn!

Ik schaam me een beetje hoeveel ik te leren heb van kleine jongens die zich niet zo ‘klein’ gedragen… Ik voel dat ik zoveel in mijn gedrag moet veranderen. Ik moet mijn leven meer positief gaan bekijken!

Ik zeg je Rifky, je zal me niet meer horen klagen over al mijn werk die ik voor mijn studies moet doen. Ik ben blij dat ik de mogelijkheid heb om te kunnen studeren! Ik moet niet in een ziekenhuis verblijven, ik heb ouders en familie die me constant steunen, talenten om de opdrachten te kunnen maken en examens te leren en nog veel meer…!!

Het is daarmee dat ik de moeite heb gedaan je deze brief te schrijven. Ik raad je heel hard aan om deze ook film te bekijken. Het verandert gewoon de blik in het leven. Enerzijds: door het zien wat mensen in een ziekenhuis meemaken, terwijl wij gezellig in ons huis zitten, voelen we zich al direct gelukkige mensen! En anderzijds door de sterkte van de jongens te zien, die het beste van hun arme leven wilden maken, begint men gewoon het leven positief te bekijken.

Daarnaast wordt ook het thema van vriendschap, wat tussen ons gelukkig heel goed is, sterk benadrukt. Samen gaat alles beter en gemakkelijker. Als de ene op één moment verdrietig is dan steunt hem de andere en omgekeerd. Ze lachen, huilen en hangen kattenkwaad samen uit. Bij het begin van het verhaal wordt er getoond dat een kind het ziekenhuis mag verlaten. Hij heeft een prothese en kan zelf stappen. Alle kinderen waren zo blij voor hem. Dat toont dat ze een echte vriendschap hebben. Ook al weten ze dat ze nog allemaal in het ziekenhuis moeten blijven, zijn ze blij voor het kind die wel naar huis mag.

Weet je nog toen we in het zesde leerjaar veel kattenkwaad hebben uitgehangen? Ik lach er nog steeds van. De jongens in het verhaal doen het ook maar veel erger dan ons. De dokters weten niet hoe ze die jongens moeten aanpakken. En daarom is één van de dokters boos op hen en wil hen streng bestraffen. Maar de jongere dokter zegt hem dat ze nog klein zijn en dat ze op deze manier een tijdje van hun ellende willen vergeten. Ik begrijp wel dat die dokter wil dat er orde heerst in zijn afdeling maar ik werd er echt niet goed van dat hij de kinderen wou straffen. Is hun leven niet moeilijk genoeg, moet hij dan nog zout bij de wonden toevoegen?!

Toen er een nieuwe jongen in het ziekenhuis terecht kwam, vond ik het zeer triestig om te zien dat niemand hem kwam bezoeken. Na een poos kwam er één klasgenoot. En hij was eigenlijk niet gekomen om de zieke een goed gevoel te geven, maar alleen om zijn nieuwsgierigheid te voeden. Gelukkig herken ik dat niet bij onze gemeenschap. Er zijn toch altijd familie of vrienden die een bezoekje gaan brengen bij de zieke of anders zijn er vrijwilligers. Herinner je je nog enkele maanden geleden toen er sms’en rondvlogen over wie voor een paar uur in het ziekenhuis wil gaan zitten bij een ziek kind, zodat hij niet alleen moet achterblijven als zijn ouders naar huis gaan? Ik ben toen één dag samen met Esther naar dat kind gegaan voor drie uur. En dat is niets tegenover anderen die minstens tweemaal per week in het ziekenhuis dat kind zijn gaan bezoeken! Bij ons vind je dus normaalgezien geen eenzame zieken in het ziekenhuis.

Daarom is het ook zo’n triestig verhaal, omdat er een aantal onaangename situaties voorkomen die ik nog niet allemaal wil verklappen… Maar het is zeker de moeite waard de film te bekijken, vermits er zo’n krachtige boodschap in zit.

Laat me a.u.b. zo spoedig mogelijk weten wanneer je tijd hebt om de film te zien, dan kan ik je deze opsturen. Ik wil je gewoon een tip geven om het niet te kijken voor het slapen gaan, want ik heb deze fout wel gedaan. En je raadt het al… Ik heb die nacht niet zo snel een oog kunnen dichtdoen. Maar jij bent toch wel al gewend aan beelden van kaalkoppen, nietwaar? Jij bezocht vorig jaar toch in die afdeling toen je nicht aan kanker leed. Dus ik denk dat jij er wel tegen kan. Ik wens je alvast veel sterkte!

Ik ben benieuwd wat je ervan zult vinden en of onze meningen overeenstemmen.

Hopend op een spoedig antwoord van je,

Groetjes Lea